သိန္းစြန္ငွက္ အျပန္လမ္း
ပုိင္စုိးေ၀
*************************
၂၁ ၊ ၃ ၊ ၈၆
ေနာက္ဆုံးအေခါက္ပါပဲ
ကြၽန္ေတာ္ ရြာကုိျပန္လာခဲ႕ပါတယ္အေမ ။
ရြာဆုိတာ ………
တမာ ထေနာင္း
ရွားေစာင္း ျပႆဒ္
သန္း ဒဟတ္ပင္ေတြနဲ႕ ၊
မုိးႏွံခ်ဳံပုတ္ ၊ ရွားပင္ငုတ္တုိ
နီညဳိညဳိ ေက်ာက္ခဲလုံးေတြနဲ႕
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြၾကားက
တဲကေလးတစ္လုံးပါ ။
အဲဒီတဲကေလးထဲ
အေမ လဲေလ်ာင္းေနေပါ့။
အေမ …. ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာၿပီ အေမ ။
အေမ …. ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ထၿပီးႏႈတ္ဆက္ပါဦး အေမ ။
အေမ႕ ေျခအစုံကုိ ေပြ႕ဖက္
အသံမထြက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ငုိတယ္ ။
ထန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲျမည္လုိ႕ … … … … ။
ကြၽန္ေတာ္႕ကုိ စကားမေျပာခ်င္လုိ႕
အေမ့သြားေတြ တင္းတင္းေစ့ထားသလား
ကြၽန္ေတာ့္ကုိ မျမင္ခ်င္လုိ႕
အေမ့မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားသလား
ထၾကည့္ပါဦး
စကားေျပာပါဦး အေမရယ္ ။
ေဟာ .. အေမ …..
အေမ့ကုိ သူတုိ႕
ဟုိးမွာ မန္က်ည္းပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းညဳိ႕ညဳိ႕နဲ႕
ဇရပ္အုိအုိ
ေက်ာက္တုံးနီညဳိညဳိေတြ စီထားတဲ႕
သခ်ဳႋင္းဆုိတဲ့ေနရာကုိ
ပုိ႔ၾကေတာ့မလုိ႔တဲ့။
လွည္းဘီးကုိ ျပင္ဆင္ၿပီးၾကေပါ႕
အေမ့အေလာင္းကုိ
ေခါင္းထဲထည္႕ၾကေပါ႕
ေၾကးစည္ကုိ
႐ုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕ ။
ကြၽန္ေတာ္
မငုိပါဘူး အေမ
ငုိလုိ႕ မရေတာ့ဘူး အေမ
အေမ့ေျမး ကေလးေလးေတြ
ကြၽန္ေတာ္႕တူနဲ႕ တူမေလးေတြ
သူတုိ႕ ငုိပါေစ ။
အေမ႕သား သူတုိ႕ရဲ႕အေဖ
ကြၽန္ေတာ္႕ အကုိႀကီး
အေမ႕သမီး သူတုိ႕ရဲ႕အေမ
ကြၽန္ေတာ္႕အစ္မ ၊
သူတုိ႕ေမာင္ႏွမ
အေမ႕အရင္ ေစာေစာစီးစီး
ေဟာသည္ေလာကႀကီးထဲက
ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့
မိတဆုိး ဖတဆုိး
ေဟာသည္ကေလးေလးေတြ
အေမ႕အတြက္ သူတုိ႕ငုိပါေစ ။
အေမ႕ အတြက္
သူတုိ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ
ထုိက္တန္ပါတယ္ အေမ ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႕
ေႏြဦးရက္ေတြ အေၾကာင္း
သီခ်င္းမဆုိနုိင္တဲ႕
ဥၾသငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈလုိ
ယာခင္းထဲက အေမ႕ဘဝကုိ
အေဝးကပဲ
တမ္းတပူေဆြးခဲ့သူပါ အေမ ။
” အေမ ……ေနေကာင္းပါေစ။
အေမ႕အား ထာဝရလုပ္ေကြၽးျပဳစုနုိင္သည္႕ကုိယ္
ျဖစ္ရပါလုိ၏ ”
ည အိပ္ရာဝင္ ၊ ရင္ထဲလႈပ္ခတ္
ပဲ႕တင္ထပ္ခဲ႕တဲ႕
ခြန္အားမဲ႕ဆုေတာင္းသံမ်ားၾကား
ရွည္လွ်ားလြန္းတဲ႕ ညေတြသာ
ခႏၶာကုိယ္ေပၚ
တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကျပဳန္းခဲ့ရ ။
မေန႕ကေတာ႕
” အေမ႕ဆုံးၿပီ ၊ အျမန္လာ ” တဲ႕ ။
ကုသုိလ္ၾကမၼာ ၊ ႏုံခ်ာလုိ႕လား
ဆုေတာင္းမ်ား
မျပည္႕ဝခဲ႕ဘူး အေမ ။
အေမကေမြးေပမယ္႕
အေမကုိ လုပ္မေကြၽးနုိင္ခဲ႕တဲ႕
ေဟာသည္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးဟာ
ဘာအသုံးက်ေတာ႕မွာလဲ ။
အဲသည္လုိ ေနာင္တ တရားေတြက
ႏွလုံးသားကုိ ကုတ္ျခစ္
ဘဝဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ျဖစ္မိေပါ႕။
ကြၽန္ေတာ္
မငုိရဲေတာ့ပါဘူး အေမ
ငုိဖုိ႔ရာ ရွက္လွပါတယ္ အေမ
အေမနဲ႕ အတူ
အေမ့ကုိ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳခဲ႕တဲ႕
ေဟာသည္ ကေလးေလးေတြ
သူတုိ႕ ငုိပါေစ
ေၾကးစည္ကုိ သူတုိ႕ ႐ုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕ တြန္းၾကေပါ႕ ။
ေဟာ …….
နီညဳိညဳိေက်ာက္တုံးေတြၾကားက
ရထားတစ္စင္းဟာ
အေဝးကုိ ထြက္သြားၿပီ ။
ဟုိး …. လြန္ခဲ႕တဲ႕အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္
သည္ရြာက လူငယ္
ေက်းေတာသားတစ္ေယာက္
သည္ရြာကုိျပန္ေရာက္မလာ
ရထားဟာ သူ႕ကုိ
အေဝးသုိ႕ ေခၚေဆာင္သြားခဲ႕ ။
သူနဲ႕ သူစီးသြားတဲ႕ ရထားအေၾကာင္း
လူေတြေမ႕ၾကေပါ႕ ။
ေျပာဆုိအမွတ္ရသူ
တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ႕ ။
အဲသည္လူငယ္ဟာ
အခု
အေမ႕အေလာင္း အေမ႕ေခါင္းကုိ
ဖက္ဖက္ၿပီး ငုိေနတဲ႕
ကြၽန္ေတာ္ပဲေပါ႕ အေမ ….. ။
ေဟာသည္ယာခင္းေတြၾကား
အေမ ေန႕တုိင္းလႈပ္ရွားခဲ့တာ
ကြၽန္ေတာ္ မျမင္နုိင္ခဲ့ဘူး ။
အေမ႕သမီး
ကြၽန္ေတာ္႕အစ္မရဲ႕ ေယာက်္ားက
ထန္းရည္သမား ၊ ထန္းရည္ခ်ဳိး ။
အေမ႕သား
ကြၽန္ေတာ္႕ အကုိႀကီးရဲ႕ မိန္းမက
မီးယပ္က်ဳိး၊ မ်က္စိတစ္ဖက္ကြယ္ ။
သူတုိ႕ တစ္ေတြနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ႕တဲ႕
အေမ႕ေျမး ကေလးေတြနဲ႕အတူ
ထန္းလ်က္က်ဳိ ၊ ထင္းေခြေရခပ္
ငတ္မေသဖုိ႕
အေမ႐ုန္းကန္ခဲ႕တဲ႕ေန႕ေတြမွာ
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ဟုိ အေဝးမွာေပါ႕ ။
ဟုိ တစ္ႏွစ္က
တစ္ရြာလုံး မီးေလာင္ျပာက်
အဲသည္ကတည္းက အေမဟာ
ရြာထဲကုိျပန္မေရာက္
အိမ္ျပန္မဆာက္နုိင္
ထန္းပင္ေအာက္က ထန္းတဲမွာ
အေမ အေနၾကာခဲ႕ပါတယ္ ။
အေမေရ ……..
အေမေရ ……..
ေၾကးစည္ကုိ ႐ုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕တြန္းၾကေပါ႕ ။
ဟုိး အေနာက္ေတာင္ေတာတန္းက
ထန္းပင္ရိပ္ဖ်ားမွာ
ေနလုံးဟာ တျဖည္းျဖည္းညဳိခဲ႕ေပါ႕ ။
ေတာင္သူဓေလ႕
ယာမီးေငြ႕ေတြ လြင့္တက္လာေပါ့။
ဟုိေတာင္ကမူကမ္းပါးမွာ
ျမက္စားေနတဲ႕ ႏြားမေတြက
အေမ႕ကုိ နႈတ္ဆက္ေနၾကသလား ။
သိန္းစြန္ငွက္အျပန္လမ္းမွာ
က်ီးကန္းေတြ ကသုတ္ကရက္နဲ႕
ရြာဘက္ဆီ ပ်ံေျပးၾကေပါ႕ ။
ေနညဳိခ်ိန္ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ
ေတာတန္းလွ်ဳိေျမာင္
ဟုိ အေနာက္ေတာင္ထဲ
ေမွာင္မည္းမည္းက
ကြၽန္ေတာ္႕ဘဝကုိ မဝါးမ်ဳိမီ
ကေလးဘဝအရြယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကေလ
ေတာင္ရိပ္ေတာင္ၾကား
သစ္ပင္ဖ်ားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား ။
အေမေရ
တေစၧဆုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည္႕ ။
တစ္ညသား
ပ်ဴေစာထီးဆုိလား ရဲေဘာ္ျဖဴဆုိလား
တံခါးကုိ တအားေခါက္
ႏြားေကာက္စမ္း ျမန္ျမန္လုပ္
ေသနတ္ေတြ ထုတ္ခ်ိန္ၿပီး
အခုိင္အခံ႕ လွည္းတစ္စင္း
ႏြားျပာညဳိ တစ္ရွဥ္းနဲ႕အတူ
” လွည္းေမာင္းပုိ႕ ဆုိၿပီး ”
အေဖ႕ကုိ ေခၚသြား
ရြာအေနာက္ဘက္ေတာအုပ္ၾကားက
ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရ။
အေဖေရ ……
အေဖေရ …….
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ မိသားစု ဘဝ
ရာဇဝင္ကုိ ျဖတ္သန္းရတဲ့ညေပါ႕ ။
လြတ္လပ္ေရးၿပီးခါစ
သူခုိးဓားျပေတြ
တန္ခုိးျပလုိ႕ေကာင္းဆဲ
ေခတ္ႀကီးထဲ လူျဖစ္ခဲ႕ရတဲ႕
ကြၽန္ေတာ္
အေမ႕ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ
ေသနတ္သံေတြၾကား
ေျပးလႊားပုန္းေအာင္း
ရြာေတာင္ေစာင္း နဘူးခ်ဳံထဲ
ညတုိင္းပဲ အိပ္ခဲ့ရတယ္
ဟုတ္လား အေမ ။
စစ္စနက္မီး အၾကြင္းအက်န္ေတြနဲ႕
ေခတ္အပ်က္ႀကီးကုိ တြန္းလွန္ရင္း
အေမရယ္ တစ္ျခားအေမေတြရယ္
အေမေတြ အားလုံး
ကေလးေတြကုိ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး
ေျပးၾကလႊားၾက ၊ ပုန္းၾကေအာင္းၾကနဲ႕
တစ္ခ်ဳိ႕သားေသ ၊ တစ္ခ်ဳိ႕လင္ဆုံး
စစ္ဆုိတာႀကီးကုိ
မုန္းခဲ့တယ္ မဟုတ္လား အေမ ။
အေဖမရွိတဲ႕ေနာက္
အေမရယ္ အကုိႀကီးရယ္ ၊ အစ္မရယ္
ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေလ
ေလာက ကမ္းပါးမွာ
စမ္းတဝါဝါး ေလွ်ာက္ခဲ႕ၾကေပါ႕ ။
အရြယ္ေရာက္ကာစ အစ္ကုိႀကီး
ထန္းလွီးသင္ရေပါ႕ ။
အစ္ကုိႀကီးဟာ
သာသနာ႕ေဘာင္မွာ အ႐ုိးထုတ္
ဘုန္းႀကီးလုပ္ဖုိ႕ စိတ္ကူးရွိေပမယ္႕
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ စြန္႕ခဲ႕ရၿပီေပါ႕ ။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ႕
ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္သား
ၿပီးေတာ႕ ျပည္ေတာ္သာေက်ာင္းေရာက္
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
သုိး ဆိတ္ ႏြားေက်ာင္း ။
ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ တစ္ေတြ
ဟုိ သေျပပင္ေတာင္ေစာင္းဆီက
လက္ျပဟစ္ေအာ္
သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႕
ေခြးေခၚ ပတတ္တူး
ဟင္းရြက္ခူး ယုန္ရွာ
ေတာင္ယာလုပ္သူ ထင္းခုတ္သူေတြ
ထန္းလ်က္က်ဳိသူ ထန္းတက္သူေတြ
ေနကပူေလာင္
ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ
ဟုိးအေနာက္ေတာင္မွာ
မႈိင္းျပာျပာ ျမဴခုိးေတြနဲ႕
ပုပၸါးဆုိတဲ႕ေတာင္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဆီ
ေမွ်ာ္ၾကည္႕ေငးေမာ
စိမ္းလန္းတဲ႕ယာေတာေတြၾကား ။
အစ္ကုိႀကီးက ထန္းလွီး
ကြၽန္ေတာ္က ထန္းရည္အုိးသယ္
အေမရယ္ အစ္မရယ္က
ထန္းလ်က္က်ဳိ ရက္ကန္းခတ္ ထင္းေခြ
တစ္ခါတစ္ေလ ေျမပဲေကာက္
တစ္ခါတစ္ေလ ဝါစုိက္
ေတာအလုိက္လုပ္ငန္းစုံေပါ႕ ။
” ၿမဳိ႕ရြာနိဂုံး ၊ ပ်က္ျပဳန္းေစေအာင္
ဓားျပႀကီးႀကီး မုိက္သီးအေခါင္
မီးႏွင္႕ ၿမဳိက္လုိ႕ ၊ တုိက္ခုိက္ ပူေလာင္
ဝ သ လ ၊ မွတ္ၾက သူယုတ္ေကာင္ ”
” ခေလာက္ေလးရယ္တဲ႕ ဒုိးဒုိးေဒါင္
ပ်ဳိတုိ႕ ေမာင္ ယာမလုပ္တယ္
ဝါးခုတ္တဲ႕ေတာင္ ”
အဲသည္လုိ အစ္ကုိႀကီး တတ္တဲ႕
ကဗ်ာေတြ ၊ သံေပါက္ေတြ
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အေမြရခဲ႕ေပါ႕ ။
” ေနညိဳခ်ိန္တိမ္ေတာက္ ပ်ဳိေၾကာက္တဲ႕သည္အခ်ိန္
ဆီးမီးကြယ္မွန္အိမ္နဲ႕ …….. ”
အဲသည္လုိ
ေက်းလက္ဘဝ သီခ်င္းကဗ်ာေတြ
ရင္ထဲ မွာ အျမစ္တြယ္ခဲ႕ရေပါ႕ ။
အေမေရ …….
ေၾကးစည္ကုိ႐ုိက္ႏွက္ေနၾကေပါ႕
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕တြန္းၾကေပါ႕ ။
အေမေခါင္းခ်ခဲ႕တဲ႕
တဲကေလးဟာ
အေမ႕ ရြာနဲ႕ အလွမ္းေဝးေပမယ္႕
သည္ေတာသည္ေတာင္ၾကား
အေမ့ကုိ
တစ္ေယာက္တည္း မထားရက္ပါဘူး အေမ ။
အေမ႕ အေမ ကြၽန္ေတာ့္ အဘြား
ကြၽန္ေတာ္အဘြားရဲ႕ အေမ႕ အေမ စတဲ႕
ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူေရာ မေတာ္သူပါ
တစ္ရြာလုံးေနာက္ဆုံး စုေဝးရာ
ေဟာဟုိ ဇရပ္အုိအုိရဲ႕
သုႆာန္ဆုိတဲ႕ ေနရာေရာက္ေအာင္
အေမ႕ကုိ
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ပုိ႔မွာေပါ႕ ။
လမ္းက ၾကမ္းလုိက္တာအေမ
ေတာင္ကမူက်တ္တီးၾကား
ႏွစ္ေတြမ်ားစြာ ေရတိုက္စားမႈနဲ႕
ပ်က္လုလု လွည္းလမ္းေပၚမွာ
အေမ႕ေခါင္းဟာ ၊ လႈပ္ယမ္းလွခ်ည္႕
ျဖည္းျဖည္း … ျဖည္းျဖည္း ……..
ဆူးကုိင္းေတြေဘးဖယ္
မ်က္ႏွာကုိ ျခစ္မိၾကဦးမယ္။
ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္တဲ႕ခါ
ဘုန္းႀကီးေတြက
သရဏဂုံကုိ ရြတ္ဖတ္
ကြၽန္ေတာ္႕ လက္နဲ႕ ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝ
အေမ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစလုိ႕
ကြၽန္ေတာ္ အမွ်ေဝမယ္
ကြၽန္ေတာ္႕ ကုိယ္ေပၚမွာ
ဖုန္ေတြေပကပ္
ညစ္ပတ္ေနမလားပဲ။
မႏၱေလးက မိတၳီလာ
မလႈိင္ ပန္းအုိင္တစ္လမ္းလုံး
ဖုန္လုံးႀကီးထဲ ျဖတ္ခဲ႕ရ
အခုလည္းပဲ ဖုန္လုံးႀကီးထဲမွာ
ဖုန္ေတြ ေပကပ္ ညစ္ပတ္ေနမလားပဲ။
ဟုိသုႆာန္ကုိေရာက္လုိ႕
ေရစက္သြန္းခ် အမွ်ေဝတဲ့အခါ
ငယ္ဆရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး
ကြၽန္ေတာ့္ကုိၾကည့္ၿပီး
အံ႕ၾသေနလိမ္႕မယ္ ။
ညေရာက္တဲ႕ အခါ
ဦးေလးဘယ္ေန႕ ျပန္မွာလဲ
တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လာပါေနာ္
ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္
ညီမေလးမွာ ဝတ္စရာအကၤ်ီ မရွိေတာ့ဘူး ။
ေဟာဒီအငယ္မ
မႏွစ္က ႏွစ္တန္းက်တယ္
ငါ႕ေမာင္ရယ္
ေဟာဒီက်န္ေနတဲ႕
မ်က္စိတစ္ဘက္ကလည္း
ဆရာဝန္က ခြဲရမယ္တဲ႕
အစ္မလည္း ေၾကာက္တတ္လုိ႕
ေဆး႐ုံကုိ
ေနာက္ထပ္ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး
စတဲ႕ … စတဲ႕ စကားလုံးေတြၾကား
ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ား
တာဝန္ယူနုိင္မလဲ
မင္းတုိ႕ အတြက္ ၊ ငါ႕အတြက္
အႏွစ္သုံးဆယ္လုံးလုံး
ဦးေလးစဥ္းစားေနတုန္းပဲ
ဦးေလးဟာ
စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲကြယ္ ။
တစ္စုံတစ္ရာ
ကတိေတြေပးထားပစ္ခဲ့ၿပီး
နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ
ငွက္တစ္ေကာင္လုိ ပ်ံေၿပးသြားမယ္။
ဟုိတစ္ခါက
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့သလုိမ်ဳိး
” ေဟာသည္ကမၻာေျမႀကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကုိ ေဆးဝါးကုသဖုိ႕
ကြၽန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ လုပ္ရမယ္
ကဗ်ာ ဆရာလုပ္မွ ျဖစ္မယ္ အေမ ”
အဲသလုိဆုိၿပီး
အေမ့ကုိ ထားပစ္ခဲ့တုန္းက
ယာခင္းနံေဘး
ေတာလမ္းေလးေပၚမွာ
ျမက္႐ုိင္းပင္ေတြ ကုိတုိးျဖတ္
တရွပ္ရွပ္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္႕ ဖိနပ္သံေတြ
က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ ။
ယာခင္းေတြ ေနာက္မွာခ်န္
ေတာတန္းေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေက်ာက္စရစ္ကုန္းေခါင္
တလင္းေျပာင္မွာ
ယုန္ေထာင္ ပတတ္တူး ခ်ဳိးတည္
ငယ္ဘဝေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ ။
လိမ္လိမ္မာမာေနဖုိ႕
စကားလုံးတုိ႕တုန္ခါ
အေမ့မ်က္ႏွာေပၚက
မ်က္ရည္စေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ
လက္ျပေနဆဲ ၊ ဥၾသဆြဲေပါ႕ ။
တရွဲရွဲျမည္လ်က္ ရထားထြက္ခြာ
တုန္ခါေနတဲ႕ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚမွာ
ေတာက်ီးကန္းတစ္ေကာင္
ေအာ္ျမည္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ၿမဳိ႕ျပဘဝရဲ႕
ခံစားမႈျမစ္ ၊ ရသသစ္ထဲမွာ
ပလက္ေဖာင္းတစ္ေလွ်ာက္
ဓာတ္တုိင္မီးတုိင္ေတြ ေအာက္
တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္
ျဖတ္ေလွ်ာက္ေက်ာ္သြားရင္း
သူစိမ္းဆန္တဲ႕ လူေတြၾကားမွာ
ဟုိ … အေနာက္ေတာင္ဆီကုိ ေရာ္ရမ္း
ေတာလမ္းကေလးကုိ
လြမ္းခဲ႕ရေပါ႕ အေမ။
ေနညဳိခ်ိန္အိမ္အျပန္
လမ္းေဘးတုိက္ၾကား ဓာတ္တုိင္နားမွာ
မားမားရပ္ေန တေစၧေတြလား
အေမေရ
တေစၧကုိ ကြၽန္ေတာ္ေၾကာက္လွခ်ည္႕
ေယာင္ရမ္း ရြတ္ဆုိမိေသာ္လည္း
ရဲရဲတင္းတင္း
ျဖတ္သန္းရၿပီ အေမ ။
လူမႈေဗဒ ေဝါဟာရနဲ႕
ရသသစ္ေတြက
ႏွလုံးသားကုိ တအားကုတ္ျခစ္
ပြတ္သပ္ၿပီး ေျဖေသာ္လည္း
ယားယံၿမဲပါ အေမ ။
ဆည္းဆာရီထဲ
တုိးရွဲျဖတ္သန္း
ကုိယ့္လမ္းကုိ သြားခဲ႕ရ
စကားျငင္းဆန္
ကားဟြန္းသံေတြၾကား
ႏွလုံးသားတိတ္ဆိတ္ မသိစိတ္မွာ
ေရာဂါထူေျပာခဲ႕ေပါ႕ အေမ ။
အေမ႕ထံ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မလာနုိင္ေတာ့ဘူး ။
ငါ႕ေျမးေလးေတြ
အေမ ျမင္ခ်င္လွၿပီဆုိ ။
ေဟာ …
အႀကီးေလးက မသုမာတဲ႕
ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ နဖူးက်ယ္က်ယ္နဲ႕
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ အေမ
အငယ္ေလးက မငုဝါတဲ႕
အစားပုတ္ပုတ္ ၊ ဝတုတ္တုတ္ကေလး
ေနာက္တစ္ေယာက္က
သားႀကီးေမာင္ဖုိးကာ
ေဆာ့တဲ႔ေနရာမွာ ေမ်ာက္႐ႈံးပါပဲ ။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက
ေမ်ာက္ကေလးလုိပဲ
ႀကီးလာရင္ေမ်ာက္နဲ႕တူမလားပဲ ။
သူတုိ႕ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ
ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြနဲ႕ေတြ႕ဖုိ႕
ကြၽန္ေတာ္လာခ်င္ပါရဲ႕
ဒါေပမယ္႕ … အေမ ။
ေဟာ ……
ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ အားလုံးအတြက္
အရြယ္မေရာက္ခင္
ထန္းလွီးသင္ခဲ႕ရတဲ႕ အကုိႀကီး
ထန္းပင္ေပၚက ေဇာက္ထုိးက်
အနိစၥေရာက္ခဲ႕ရၿပီ မဟုတ္လား
ကြၽန္ေတာ္႕ အစ္မ
အေမ႕ သမီး ပိန္တာ႐ုိးေလး
သားသမီးခုႏွစ္ေယာက္ေမြးေတာ႕
ဆင္းရဲမႈဒဏ္ မခံနုိင္လုိ႕ထင္ရဲ႕
အနိစၥေရာက္ခဲ႕ရၿပီ မဟုတ္လား အေမ ။
အေမ သည္ေတာသည္ေတာင္ထဲမွာ
အေမသားသမီးေတြနဲ႕
အေနေဝး ၊ အေသေဝးခဲ႕ၾကရေသာ္လည္း
အေမ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္လား
အေမ႕ေျမးတစ္အုပ္နဲ႕
ထန္းလ်က္က်ဳိ ထင္းေခြ ၊ ေရခပ္
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ
မေထာက္ပံ႕နုိင္ေပမယ္႕ ၊ ငတ္မေသခဲ႕ဘူး
အေမေသရတာ
ငတ္လုိ႕ မဟုတ္ဖူး အေမ ။
မေန႕က
အေမဆုံးေၾကာင္း ၊ ေၾကးနန္းရေတာ႕
ခရီးသြားဖုိ႕ ဇနီးမယားနဲ႕ တုိင္ပင္
ျပင္ရဆင္ရ ေငြရွာရနဲ႕ေပါ႕ ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမေအး
ပူေဆြးေနဆဲမွာ
ကေလးေတြက တီဗီသြားၾကည့္ၾကသတဲ႕
ေၾသာ္ .. မင္းတုိ႕ အဖြားေသတဲ့ရက္
မင္းတုိ႕အတြက္
ဘာမွ မခံစားရပါလားေနာ္ ။
ငယ္ေသးတဲ႕ ကေလးေေလးေတြပဲ
ဆုိတာက တစ္က႑ေပါ႕
ၿမဳိ႕ျပမွာေနတဲ႕ ၊ အေမ႕ေျမးကေလးေတြ
အေမနဲ႕ တအားေဝးခဲ့ပါလားဆုိတဲ႕
အေတြးေတြက
တကယ့္ကုိပါပဲ
ဘဝဆုိတာကုိလည္း
မေက်မနပ္ျဖစ္ရျပန္ေပါ႕ အေမ ။
ခံစားရၿပီေပါ႕
ကြၽန္ေတာ္ခံစားရၿပီေပါ႕ အေမ ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
အဲဘတ္ကမူးမွ မဟုတ္ဘဲ ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
မာဆိုးမွ မဟုတ္ဘဲ ။
အခက္အခဲေတြ ရွိေပမယ္႕
ကြၽန္ေတာ္ဟာ
ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈထဲက
လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ပဲ
အသက္ရွင္ေနဆဲပါ အေမ ။
အေမေရ …..
အေမေရ …… အေမေရ ……
ေၾကးစည္ကုိ ႐ုိက္ႏွက္ၾကေပါ႕
လွည္းဘီးကုိ သူတုိ႕ တြန္းၾကေပါ႕
အေမ႕ေခါင္းဟာ
လွည္းေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႕
ရွားေစာင္းျပႆာဒ္ပင္ေပၚက
ေဒါ႕ရင္းဆုိတဲ႕ အေကာင္ေတြ
တက်ည္က်ည္ျမည္လုိ႕
အေမ႕ေျမးကေလးေလးေတြ
အေမ့ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းကေလးေတြ
အေမကကုိ ခင္မင္တဲ့သူေတြ
မရဏေတးကုိ ရြတ္ဆုိငုိေၾကြးလုိ႕ ။
အေမ႕ေခါင္းေပၚ
ေညာင္ရြက္ေတြေၾကြက်
ဒါဟာ သခၤါရတရားေပပဲလုိ႕
ဆုိခ်င္သလား မသိေပဘူး အေမ ။
ကုန္တန္ခ်ိန္အျပည့္နဲ႕ ကားတစ္စီး
အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚ
ျဖတ္ေမာင္းသြားေနရဲ႕
ထန္းပင္ျမင္႕ျမင္႕ႀကီးေတြေပၚက
ရြက္ေယာင္းေျခာက္ေတြ
တရွဲရွဲျမည္လုိ႕ …………… ။
ပိုင္စိုးေ၀
ဧၿပီ ၂၃၊ ၂၀၀၉
( အစိမ္းေရာင္ၿမစ္သုိ႕ တမ္းခ်င္း ကဗ်ာစာအုပ္မွ )